Zęby

Spacerował po krainie. Był tu nowy, czuł się nowy. Jednak to miejsce... sprawiło, że poczuł się jak w domu. Śnieg- jak w Schronieniu, skały- jak w domu. Powoli chodził między 'zębami i nucił piosenkę, którą śpiewał swym ofiarom:
-Olen vain otat kipua.
Kiitos minulle, sinun ei enää tarvitse pelätä.
Tulet aina olemaan onnellinen.
Menet ja elät ikuisesti...- jego cichy głos niósł się echem między skałami. Łapy wydawały stłumiony dźwięk odbijając się od ziemnej ziemi. Był przyzwyczajony. Taka pogoda panowała prawie wszędzie, gdzie się znalazł. Zima to najpiękniejsza pora roku. I za to bym się nie obrażała.
Żądza mordu jest największa... Och tak...
Ziemne, błękitne szmaragdy zapłonęły w świetle przygaszonego słońca. Łapy dalej kroczyły przed siebie, równym, spokojnym krokiem. Rozejrzał się, chcąc sprawdzić czy jest sam, jednak nikogo nie dostrzegł, więc ruszył dalej. W pewnym momencie usiadł i nucił dalej:
-...paremmin,
onnellisempi paikka,
kuin likainen maailma pahan.- zamknął ślepia i wsłuchał się w piosenkę.

Czy się bał? Tylko idioci nie odczuwają strachu. Jednak czy bał się na tyle by uciec? Wycofać się? Może. Nie miał ochoty walczyć. Łapa zaczynała mu doskwierać. Za dużo chodzenia. Fuknął tylko, jakby narzekając- nigdzie spokoju, i powoli zaczął się wycofywać. Nie miał najmniejszej ochoty walczyć, pierwszego dnia, z bolącą łapą, w jednym miejscu w którym czuł się jak u... mamy? A jak tam jest...?
Przewrócił ślepiami. Czyżby znowu sentymenciki? Gd był dostatecznie daleko, by wiedzieć, że zwierze nie jest w stanie go zaatakować odwrócił się i bez pośpiechu odszedł z pustkowia. Gdzie idzie? A skąd ma, d o diabła, wiedzieć?

Zirytowany odepchnął od siebie zwierze, nim to zdążyło mu cokolwiek zrobić. Lata praktyki, drodzy państwo. Jakakolwiek próba odwetu ze strony lodowatego potworka pewnie spełźnie na niczym. Basior rzucił się na 'coś' i wbił kły w lodowy karczek. A właściwie w miejsce w którym powinien być... Jednak jeśli przeciąć tętnice lub złamać lód z całą pewnością nie przeżyje. Tylko czy się uda? Szarpnął łbem, najpierw w jedną, potem w druga stronę. Następnie zarzucił łapę na zwierzaka i próbował przyciągnąć do ziemi. Byle złamać... Z utęsknieniem czekał na głuchy chrupot.

Tym razem wściekłość się w basiorze zagotowała. Co sobie myśli te... Właściwie co? Lodowy stwór? Sztywno brzmi... ładniej jest tak- ''Hirviö jään". O tak...To miano jest całkiem, całkiem.
Gdy nazwał, przestał tryskać pogardą ze ślepi. Wyraz pyska zamieni na taki z niechcianą sympatią. Czemu? Wbrew pozorom byli do siebie podobni. Samotnicy, zimni, okuci lodem. Tylko, że Elias lud miał w środku, a nie na zewnątrz.
-Miksi teet, veli?- takie słowa z jego ust? Zaszczyt normalnie...
Mimo nazwania bestii 'bratem' spróbował jeszcze raz, skok, próba przygniecenia własnym ciężarem. Chciał go złamać na pół.

Nic nie działa. No cóż. Może czas się wycofać z branży? Nie potrafi, nie może poradzić sobie ze zwykłym zwierzęciem. No, może nie takim zwykłym, ale jednak. Więc...? Widział już kiedyś coś takiego. Walczył z tym jeden z Braci Krwi. Poradził sobie. Jednak nie mógł sobie przypomnieć jak.
Wgniótł zwierze jeszcze bardziej i zacisnął szczęki, a właściwie chciał zacisnąć, na łapie. Jednym ze ściągnięć. Może tak? Mocniej, mocniej.

Chyba tylko lodowaty wiatr był w stanie przywiać tutaj wilka- tak sądził Votre, stąpając po zmarzniętej ziemi; szukał spokoju. Jego czarne futro odcinało się wyraźnie na tle białego śniegu. Chłodny wiatr, unoszący drobiny śniegu sprawił, że puch plątał się wokół łap basiora, a ten wyglądał jakby lewitował lekko nad ziemią.
W pewnym momencie zauważył, że ominęło go szczęście. Choć z dala słyszał odgłosy, to myślał, że to tylko wiatr pogwizdywał między zakrzywionymi górmi lodu. Teraz jednak zauważył białego samca, który uderzał w coś obok niego. Votre myślał, że ten osobnik ma jakieś omamy, ale dostrzegł dziwne stworzenie. Na jedgo widok samiec zadrżał, ale nie z powodu wszechobecnego chłodu. Po chwili jednak wróciła mu zwykła, lekceważąca mina.
Pomóc mu?
Zapytał się w myślach, nie wiedząc co tak naprawdę z tego wyjdzie. Nie wiedział czy w ogóle jest sens ratować kolejne, nędzne stworzenie. W końcu jednak zidentyfikował tego "stwora". Widział go kiedyś na obrazku, w księdze matki, ale nie potrafił sobie przypomnieć dokładnej nazwy. W sumie to prawie nic nie mógł sobie o nim przypomnieć. Vot bezwiednie ściszył krok i powoli przysuwał się bliżej. Przy okazji rozglądał się na boki, by sprawdzić, czy jest tu szansa na ewentualne schronienie, bądź jakaś rzeźba terenu, która mogła pomóc w ataku. Właśnie. Czarny basior wciąż zastanawiał się, czy pomóc. Wbił ślepia w białego wilka, ale na razie nie czynił żadnych gwałtownych ruchów.

Nie działało, nic nie działało. Frustracja wzięła górę. Nie miał już pomysłu. W szale wściekłości, w tym stanie n9kt, nigdy mu się nie oparł. Nazywali go nadchodzącą śmiercią, która przyjdzie po każdego. I tak było. Ten lodowy, posmakuje co to znaczy. Czego należy się bać.
Wstał, dopiero teraz można było przekonać się jaki jest wysoki, i rzucił się w dół. Kątem oka zauważył jakiś ruch, nie zwracał na to uwagi. Praktycznie nic do niego nie docierało. Czuł, czy to było wyimaginowane czy prawdziwe, czuł jak jego łapy przebijają lód. Nie miał jak wpuścić jadu, jednak... Miażdżył żywą istotę, chyba. Tylko to miało znaczenie. Szał go ogłupił czy to była prawda? Zawył głośno i próbował złamać kark przeciwnika. Czuł potrzebę niesienia śmieci. Byle to wszytko okazało się prawdą.

Zniesmaczony zmrużył oczy i wyszczerzył kły. Widział jak tamten wije się wśród śniegu i skacze na lodowego stwora. Sądząc po susach i dziwnym błysku opętania w jego oczach, który dostrzegł Vot aż z tej odległości, tamten musiał sobie radzić. Ale czy na pewno? Mimo wszystko dominowało tu straszliwe zimno. Kłuło w skórę i sprawiało, że mięśnie niemal zamarzały. Właśnie dlatego czarny samiec ruszył, chyżo niczym gazela. Z jego nosa unosiły się obłoczki pary. Biegł na około, starając się nie dotykać lodowatego podłoża. Kiedy stanął za walczącymi- z drugiej strony, był już rozgrzany. Wiatr nie doskwierał mu już tak bardzo, ale wiedział, że ponowne, zgubne uczucie zimna przyjdzie za nie długo, jeżeli będzie stał. Nie oszukiwał się. Basior powoli zbliżał się do "tamtych". Podejrzewał, że w szale walki i tak go nie zauważą. Mimo to trzymał się w bezpiecznej odległości 15 metrów. Położył uszy do tyłu. Coś mu się tu nie podobało. Jego niebieskie ślepia cały czas obserwowały przyspieszone ruchy wilka i stworzenia. Spiął wszystkie mięśnie i wyostrzył zmysły, obawiając się, że może tu ich być więcej. Żeby nic go nie zaskoczyło, rozglądał się wśród śnieżnej zadymki, ale rzeczy dalsze niż 20 metrów, były zamazane. Wytężył słuch i wzrok. Dostrzeże coś? Czy w ogóle jest tu jeszcze ktoś oprócz tej trójki?

/ Wybacz, Elias, nie liczę twojego drugiego posta. Wiem, że nie ma opisanego systemu walk, ale po pierwsze pisałam wcześniej, że odpiszę za jakiś czas, a po drugie w walkach stosuję kolejkę - ani MG nie odpisuje bez reakcji użytkownika, ani na odwrót.

//Dobra, dobra. Jednak szeryf nie dała się przekupić.. ech... Życie. Tatooo! Będę płakać. xd//

Zaczynało boleć, a, musicie wiedzieć, to było dziwne, nieczęste, uczucie, rzadko goszczące w ciele basiora. A teraz, jak sam sobie wmawiał, gościło w nim tylko przejazdem. Ból był gościem nader nieproszonym i Elias miał nadzieje, że szybko opuści jego, wijące się z bólu ciało. Może dobrze się działo. Czasem trzeba postawić się na miejscu tej drugiej strony, w tym wypadku poszkodowanej. Poznaje wroga, czyż nie?
Chory uśmiech ozdobił jego pysk. Poczuł jak jeden z trzonowych zębów się niebezpiecznie chwieje. W pewnym momencie ząb po prostu wypadł z jego pyska. Leżał na ziemi, wśród śniegu, krwawiąc czystą czerwienią. Wyglądał masakryczne, pięknie, cudownie.
Zaśmiał się szyderczo i skoczył w próbie zamknięcia raz na zawsze pyska istoty, swojego lodowego brata. Hokeja. Jego ruchy były niekontrolowane, szybkie, zręczne, śmiercionośne. Nie zastanawiał się nad tym co robi i co zrobi w niedalekiej przyszłości. Działał instynktownie i nie wiedział nawet jakie ruchy wykonuje. Szał gniewu był czasem przydatny, jednak nieraz niósł z sobą niepotrzebne wyrzeczenia. Jak będzie teraz?
Czy to ignorował czy po prostu nie zauważał obecności czarnego wilka, nikt nie wie, a on nie powie.

Nie spodobało mu się wycie tamtej istoty. Zresztą nic mu się tu nie podobało. Przejmujący chłód. Porywisty wiatr. Nic, a nic. Skupił wzrok jeszcze mocniej, starając się swoim nader czułym słuchem wykryć coś, co mógłby uznać za nienaturalne. Odsłonił kły i zaczął warczeć w biel, która rozciągała się przed jego nosem. Niebieskie ślepia starały się samym spojrzeniem przewiercić na wylot lodowe skały i wszechobecny, wirujący w powietrzu puch. Nic z tego. Zaczął się rozglądać za czymś, co mogłoby lepiej pomóc rozezneć mu się w sytuacji. Spiął mięśnie i powoli zataczał koła obok Tamtego wilka i Tamtego potwora. Nie zmniejszał odległości między nimi. Starał się po prostu, żeby mięśnie mu nie zamarzły i, żeby nic nie mogło dorwać go z zaskoczenia.
Chociaż było to bardzo nie w jego stylu nie mógł się doczekać walki, o ile ta miała kiedykolwiek nastąpić. Wolał mieć to za sobą- raz dwa i po krzyku. W jego żyłach zamiast krwi, popłynęła czysta adrenalina, nie zmieszana nawet z uczuciem lęku. Czyżby Votre za długo spędził w zakamrkach swojego mózgu? Czyżby w końcu mógł wprowadzić swoje plany w życie? Tak, on już miał niemal tysiąc scenariuszy, z których każdy zawierał kolejne tysiąc możliwości i dziesięć tysięcy prawdopodobieństw tego, co mogą zrobić te lodowe stworzenia. Czekał.

Tylko to się liczyło. Skończyła wyć. Nie czul krwi ściekającej z rany po zębie. Nie czuł niczego. Liczyła się jedynie cisza i widok bólu, mógł to sobie uroić, na lodowym pysku stworzenia. Widok wahania. To było piękne, cudowne. Z gardła Eliasa wydobył się ogłuszający charkot. Chciał zabić, tak bardzo chciał nieść śmierć... Oszukiwał się myśląc, że może przestać. Kłamał, na tyle wiarygodnie, że sam w to uwierzył.
Zaczął rwać, rozdzierać, przecinać zębami lodowe ciało. Oczami wyobraźni widział jak wygrywa. Jak zwierze umiera. Nie miał pojęcia czy to się ziści, czy pozostanie tylko niewinnymi marzeniami na jawie.

Rozluźnił się, kiedy przenikliwe wycie umilkło nagle. Ale nadal miał ochotę działać, choć sądził, że nie dane mu będzie powalczyć. Chyba ten biały zakończył życie potwora. Votre, nie zastanawiając się co robi zbliżał się powoli do nieznajomego. Nawet nie przyszło mu do głowy, że coś jeszcze może się stać i, że tamten może być ogarnięty szałem walki. Wdychał do płuc nie tylko mroźne powietrze, ale też zapach śmierci, przesycający pustkowie. Czarny poruszał się powoli, ale przestał nawet być ostrożny, co przecież było nieodpowiedzialne i dziwne jak na niego. Chciał porozmawiać z nieznajomym, albo chociaż zobaczyć jego charakter i reakcje. Wszystko dlatego, że Vot znów miał jakiś przebiegły plan na pewien czas, jak na wszystko co zdarzyło się w jego życiu. Stawiał łapy na lodzie. Zbliżał się

/ następnym razem proszę o bardziej precyzyjne opisywanie ataków ;>

/Nie ma sprawy. Nikt nie rozumie mojej pokręconej twórczości... Ech. Życie. Co ze mną zrobiła brutalność tego świata?!xd Nie przejmujcie się, odwala mi./

Czuł jak z jego brata uchodził życie. Można powiedzieć, że widział uciekającą z ciała dusze. Była piękna. Lodowa, silna, niezniszczalna.
-Sielu menee pois, mutta ruumis on, veli.- wyszeptał, pochylając się nad stworzeniem. Zawsze tak żegnał swoje ofiar. Uważał, że tak trzeba. Oddały się silniejszemu, ale dusza uciekała, nie dało się jej zatrzymać.
Dopiero, gdy dotknął zwierzę i złożył mu hołd, odwrócił się do żywego towarzysza.
-Älkää katsoko kuolemaa niin avoimesti...- powiedział i wyszczerzył się niemiło ukazując wyrwę po zębie.
Odsunął się od ciała i podszedł do basiora. Byli jakiś metr od truchła i jemu to nie przeszkadzało. Mogli rozmawiać.

Potwory nie nadchodziły, więc Votre uspokoił się na tyle, by móc porozmawiać z białym osobnikiem. Oczywiście nie wiedział czemu stąd nie odszedł. Nie wiedział, dlaczego nie zostawił tego wszystkiego i nie poszedł poszukać spokoju. Siedział jak kamienny posąg, wykonany z czarnego marmuru. Nieruchomy, majestatyczny, odcinający się barwą na tle bieli. Nawet oczy, puste i bezdenne, upodobniały go do kamiennej figury. Klatka piersiowa, również nie unosiła się, jakby nie potrzebował wdychać tlenu. Wśród wycia wiatru nie było słychać bicia serca.
Ale mimo wszystko pozory myliły. Uważny obserwator dostrzegłby świdrujący wzrok i mięśnie, to napinające się, to rozluźniające pod skórą.
Czarny basior nie zrozumiał języka, w którym przed chwilą tamten wilk przemówił, jak gdyby żegnał się z lodowym potworem. Votre nie poruszał się. Chociaż wszechogarniające zimno dawało się mu we znaki, ogień, płonący w wilczym sercu gasił mróz. Cała postać była jak wąski, gorący płomień, który chce do końca wykorzystać swój lont. Który chce się spełnić, a dopiero potem umrzeć w chwale, lub zapomnieniu.
Mimo swojej niechęci do wszystkiego w tej krainie, Vot chciał zacząć się zmieniać, by potrafić w przyszłości wcielić plan w życie. Dopiero dzięki nawiązywaniu stosunków- dobrych, czy złych- mógł zacząć zarzucać cienkie nitki, żeby w końcu zakotwiczyć w tym świecie, a nie błąkać się po olbrzymim oceanie uczuć i krain.
Skinął krótko głową obcemu. Nie odzywał się

Nie rozumiał... Nikt go nie rozumiał!
Zirytowany warknął przeciągle i wyszczerzył zębiaska w uśmiechu. Musi przestawić się na inny język, ale tak dawno nie mówił w nim. Zapomniał słów? Sprawdźmy.
-Tera...z lepiej?- nieco świszczał i dziwnie akcentował wyrazy, ale szło całkiem dobrze. A przynajmniej nie tak źle jak mogło.
Zmierzył powoli basiora. Widział, a właściwie czuł, jego mięśnie. Po tylu walkach potrafił wyczuć drgające mięśnie, które tworzyły zagięcia powietrza.
Cały czas szczerzył zęby, można powiedzieć suszył na zimowym powietrzu. Wyglądał nieco strasznie, biorąc pod uwagę cieknąć po żuchwie i barwiącą białą sierść krew. Życiodajny płyn młodości...
Odwrócił się na chwilę patrząc na truchło.
-Nieźle zmarzłem. Przejdziemy się w cieplejsze strony?- zapytał i nie czekając na odpowiedź, despota jeden!, ruszył w stronę innych terenów. Nie za bardzo zależało mu na towarzyszu, jednak nie był mu tez obojętny.

Votre wzruszył barkami, w geście znudzenia:
Zależy jak definiujesz lepiej
Jego zachrypnięty głos odbił się od lodowych ścian i zadźwięczał echem. Na czarnym basiorze nie zrobiła wrażenia demonstracja kłów. Sam mógł się pochwalić podobnym arsenałem broni. Nie zależało mu na tymże konkretnym wilku, ale żeby podciągnąć się w sztuce konwersacji wybrał właśnie jego. Słusznie? Nie wiadomo. Zupełnie przy okazji mógł też zyskać przyjaciela. Nie... To za mocne słowo. Najlepsze będzie- sojusznika.
Votre przybrał znudzony wyraz pyska i rozprostował kości. Kiedy się poruszył na ziemię spadł śnieg, który zdążył go oprószyć. Wilk mruknął:
Rzeczywiście. Zimno jak cholera
Vot nie był przyzwyczajony biec z tyłu. Kilkoma susami dogonił białego i poruszali się w równym tempie, oddaleni około półtora metra od siebie. Chyba odpowiednia odległość? Basior dalej był oschły, ale nie tak zamknięty w sobie. Brawo! Pierwszy punkt na liście mógł zostać odhaczony. Jeszcze tylko kilka takich i... Votre błysnęły oczy. Znów skupił uwagę na białym. Co jakiś czas rozglądał się też na boki.

W miarę jak rozgrzewały się jego mięśnie, przyśpieszał. Czuł jak zimne powietrze, sproszone śnieżnymi płatkami, uderza w jego bok. Uczucie wspaniałe i nad wyraz cudowne. Jednak tylna łapa w końcu zaczęła o sobie przypominać, wada konstrukcyjna była zbyt duża, by mógł ją dużej ignorować, jednak biegł dalej, nieznacznie tylko kulejąc. Przez pysk białaska przemknął wyraz bólu, lecz zaraz został zduszony przez czystą obojętność. Bo to wierszy raz coś mu doskwierało? Musiał wytrzymać i tylko to miało znaczenie. Zdobył się nawet n lekki uśmiech, cały czas równie krwisty i ni groźny ni przyjazny. Nijaki, co dziwne, biorąc pod uwagę jego napuszony charakterek.
Po pewnym czasie poczuł jak z mięśni ucieka zimno i zlodowacenie. Zbliżali się do cieplejszych stron. Z racji krótkiego czasu obywatelstwa dolinowego nie za bardzo wiedział gdzie się znajdują. Mimo to nie dając nic po sobie poznać szybkim, aczkolwiek urywanym pędem biegł w cieplejsze strony.

/zt/