Wrzosowisko

Berthor stąpając krokiem chwiejnym i kulejąc przyszedł tu. Gdy już sobie klapnął pod jednym z drzew odetchnął świeżym powietrzem. Sapał przez kilka dobrych minut, po czym uśmiechnął się pod nosem. Niedawno rozstał się ze swoimi krukami. Było to ciężkie przeżycie, ale powiedział im, że niedługo i tak się spotkają. Położył się wśród pachnących kwiatów, które już nieśmiało zaczęły się rozwijać. Póki co, tak jak zazwyczaj na zimę, wrzosowiska były szare i smutne, ale dla niego dziś każdy widok był piękny. Czasem sobie żartował, że każdy może być jego ostatnim, a wtedy zazwyczaj ktoś głośno protestował.
- Piękne miejsce...
Szepnął sam do siebie. Ostatnio co raz częściej robił się zmęczony, senny. Wtedy najchętniej by zasnął, ale najczęściej ktoś mu na to nie pozwalał. Głupie, prawda?

[dodano po pewnym czasie]

Basior zaciągnął się jeszcze raz rzeźkim zimowym powietrzem. W promiennym uśmiechu pokazał mocne, białe kły.
- Pora ruszać dalej.
Po czym wstał i się przeciągnął. Coś trzasnęło w starych kościach. Basior cicho jęknął. Gdy już się oporządził odszedł wolnym krokiem jak przystało na jego wiek.

z.t.

Elizabeth szła przez las uciekając przed nękającą ją Lyyli. Wiedziała, że nigdy nie zdoła się jej pozbyć jednak cały czas próbowała. Tak bardzo pragnęła pobyć choć przez chwilę sama... Marzyła tylko o tym by pozbyć się Li, a to było równoznaczne z niemożliwością. Szła dalej, aż łapy doprowadziły ją na Wrzosowisko. Czuła na przemian dojmujący ból w głowie z chęcią położenia się i czekania na Śmierć, która znając Życie nie nadejdzie. Nidy jej nie było gdy była akurat potrzebna... Zawsze udawało jej się zbiec.
Eliza, ty idiotko, wpuść mnie! Natychmiast.- Li cały czas próbowała, Elizabeth tracąc siły wreszcie uległa zmęczeniu i się położyła. Miała cieczkę, był wystawiona, niezdolna protestować.- Obie wiemy, że w końcu i tak wygram...
Uśmiechnęła się smutno, czując jak wiatr głaszczę jej futro. Zimna gleba zdawała się otulać ich ciało była rześka, orzeźwiająca, zwracała El siły do walki.
Nigdy nie odpuścisz, prawda?- zapytała czysto retorycznie i zamknęła Li w mydlanej bańce z której tamta nigdy nie potrafiła się uwolnić.
Cały czas leżała na ziemi, wśród trawy i nadchodzącej czerni, zmierzch był coraz bliżej panowania nad krainą.

W tamte strony powędrowała i białofutra. Szła dośc długo i była na prawdę bardzo zmęczona. Marzyła o odpoczynku. Usiadła na chwilkę i napawała się ostatnimi promieniami słonecznymi. Nagle usłyszała jakiś szelest. Czyżby jakiś wilk też tu zawędrował? Postanowiła ruszyc w kierunku dobiegających ją odgłosów. W końcu zauważyła kupkę sierści, która prawdopodobnie była wilkiem. Instynkt wilczycy natychmiastowo się włączył. Bracia non stop pakowali się w kłopoty, bała się, że temu wilkowi coś się stało. Podbiegła do leżącej.
-Nic Ci nie jest?- Zapytała odruchowo.

/Nie mogła usłyszeć jej głosu! Kursywą piszę myśli, bo w El są dwie duszę. /

A ona powoli odzyskiwała siły. Spróbowała wstać i udało jej się podnieść do pozycji siedzącej. Jedynym marzeniem była ucieczka. Nie cierpiała gdy ktoś si eo nią troszczył. Nie była tego warta...
I tu się z Tobą zgodzę!- Li odezwała się cicho.
-Nic..- prawie zachwiała się przy tych słowach, ale w ostatniej chwili powstrzymała swe ciało od tego niepotrzebnego przejawu słabości.- Dziękuję, nic mi nie jest.- och tak! udało się sformułować zdanie.
Dostaniesz nagrodę... - drwiący głos Lyyli stał się bardziej natarczywy.

/Wybacz nie zwróciłam na to uwagi już poprawiam /

Ag przechyliła lekko głowę. Wadera nie wyglądała jakby "nic" jej nie było. Ale cóż, skoro tak twierdzi... Czuła się troszeczkę nie chciana, jednak pozostała na swoim miejscu.
- Długo zwiedzasz krainę?- Próbowała nawiązac konwersację...

Elizabeth pokręciła łbem.
-Nie jestem tu tylko kilka dni.- dopowiedziała, jakoby wadera nie usłyszała jej wcześniejszych słów. Swoim zwyczajem nie zadawała pytań, chociaż ciekawiło ją jak nazywa się rozmówczyni i ile już tutaj jest. Jednak tego określenie nie oddawało w pełni. Była ciekawa, ale nie dla ego, że chciała zawierać znajomości. Chodziło tu raczej o... zbieranie informacji?
Li! Przestań.
Oczywiście, moja droga. Jak tylko pozwolisz mi działać. - odpowiedź przyszła prawie natychmiast.
Elizabeth wyprostowała się.
Jaka ty jesteś głupia...

-Jestem Aglaja. - Rzuciła na wiatr tak jakby jej imię coś o niej mówiło, a przecież nic nie mówiło.
Dziwne, że wadera tak wszystkim ufała, przecież tyle przeszła, tyle widziała... Duchy, Opętanych, tych co zawarli pakt z diabłem, potwory i wiele innych przerażających nie tyle ciałem co duchem. Jednak ona nie oceniała. Patrzyła przed siebie. Nie wszystko było czarne i białe, było mnóstwo odcieni szarości... Jednak nie widziała sensu w ukrywaniu swojego mienia. Nie zdradza przecież jakiejś tajemnicy narodowej. Prawda?

Wadera skinęła łbem, tym samym mówiąc, że podoba jej się imię Ag.
-Ja nazywam się Elizabeth.- przedstawiła się równie uprzejmie co tamta. Nie przychodził jej na myśl żaden temat do rozmowy. Głos wadery nieco zmiękł. Nie wiedziała gdzie podziać wzrok, ani co zrobić z ogonem.
Urwij najlepiej... Chociaż nie. Oszpecisz mnie.- skomentowała Li, kompletnie ignorując fakt, że to Eliazbeth była prawowita właścicielką ciała, a gdy tamta jej to wypomniała, odrzekła: Już niedługo, nie martw się...
Niespokojne serce chciało wyrwać się z ich wspólnej piersi i pogalopować miało w planach, hen gdzieś na krańce świata. W blasku schodu i zachodu głośno śmiać się z rana.

Elizabeth...- Pobawiła się tym imieniem w myślach.
-Bardzo dostojne imię, jesteś wysoko urodzona?. - Zapytała. Cóż pytanie jak pytanie, jednak mogło zostac źle odebrane przez waderę.
Ag znała kiedyś inną wilczycę z mieniem Elizabeth. Panie świec nad jej duszą. Była równie piękna co łatwowierna. Dała się zmanipulowac pewnemu basiorowi... Źle się to dla niej skończyło. Aglaja miała nadzieję, że jej rozmówczyni nie jest tak łatwowierna i nie zginie w sposób tragiczny. Nie wiedząc czemu polubiła El.
Usiadła i przykryła łapy puszystym, białym ogonem. Od tak, po prostu.

Nie chciała pojąc tych słów... Tak bardzo pragnęła zapomnieć. Brak przeszłości bolał. Podczas gdy Elizabeth tak bardzo to wszystko bolało, Lyyli zaśmiewała się głośno.
Powiedź jej! Powiedź, że nikt cię nie chcę! Powiedź, że jesteśmy dwie... No już. Mów!- głos przecinający ich mózg był silny i nieznoszący sprzeciwu, jednak...
Nie.
Wstrząsnął nią jeden wymiotny odruch, ale się powstrzymała. Nie teraz, nie tutaj. Trzeba odpowiedzieć.
-Nie.- ni to kłamstwo ni prawda. Tylko Li znała prawdę, więc nie wiedziała co odpowiedzieć by to była tylko czysta prawda.
Skąd możesz wiedzieć...?

Nastała krępująca cisza. ,,Nie" - To słowo odbiło się echem w jej głowie. A ona? Ona też nie była wysoko urodzona. Jej mama była zwykłą waderą. A ojciec? Ojca nie znała.
- Przepraszam nie przeszkodziłam ci w czymś? - zapytała, bo na żadne inne pytanie nie miała pomysłu.

Wadera zamilkła, zastanawiając się nad własnym zachowaniem. Nie chciała być nie miła...
Ale ja chciałam.
-Nie. Ja po prostu... jestem zmęczona.- jej głos stał się cichy i spokojny. Nie chciała się wyróżniać. Zawsze pragnęła być taka jak inni i nigdy jej się to nie udało. Życie wśród ucisku drugiej istoty, która wie o Tobie wszystko a Ty o niej nic oprócz tego, że jest. W Twojej duszy, sersu, ciele. Kradnie Twoje myśli...
Jestem cudowna.- pewny siebie głos Lyyli niesie się po jej, ich głowie.
Przemieściła się, by lepiej widzieć zachód słońca na wieczornym niebie. Pięknie i czysto...

Byłaś już na polanie? Przepiękne miejsce. - Zapytała jakby od niechcenia.
Słońce zbliżało się ku krawędzi horyzontu, czerwono-pomarańczowe, bezchmurne niebo zapierało dech w piersiach. Tak, takie widoki Ag mogłaby oglądać bez przerwy. Nagle zza drzewa wyłoniła się wiewiórka. Słodka, mała, rudawa wiewiórka. Waderze przypomniała się zabawa, w którą bawiła się wraz z braćmi. Powolutku podeszła do zwierzątka i trąciła je nosem, ruda szybko uciekła do swojej nory. Aglaja zachichotała. Jej oczy zaszkliły się a wspomnienia wróciły...

Po raz kolejny energicznie zaprzeczyła.
-Jestem tu na prawdę krótko.- odparła spokojnie patrząc na Ag. Jednak 'spokój' nie sięgał jej serca, a był jedynie powierzchownym uczuciem.
Głęboka niczym studnia, jesteś niewiasto ma... - ironiczny głos Lyyli znów przeciął jej poplątane myśli. Nie cierpiała gdy tamta krzyczała, czuła wtedy jakby jaka niezidentyfikowana, oczywiście!, krzyczała w pustej sali umysłu. Bolało? Chyba nie jest to najtrafniejsze określenie.
-Chyba już pójdę. Do zobaczenia, Aglajo.- uśmiechnęła się jeszcze na pożegnanie i odeszła, zostawiając tamtą z wiewiórką.

/zt/

No cóż El sobie poszła, wiewiórka zniknęła, cóż ona miała tu do roboty? A jednak została. Położyła się wygodnie i czekała, może ktoś inny zaszczyci ją swoją obecnością?

/Dodane po pewnym czasie/

Czas mijał. Wadera znudziła się czekaniem. Ruszyła w dalszą podróż.

/ZT/