Altana

Z krzaków wyłonił się postawny czarny basior. Taharaki powęszył unosząc do góry masywny łeb, a gdy stwierdził, że nikogo tu nie ma podszedł do fontanny. Napił się wody z fontanny. Położył się pod jedną z kolumn i zastrzygł uszami. Położył głowę na długich łapach i zmrurzył kolorowe ślepia. Często przychodził do tego typu miejsc razem z ojcem. Zawsze kochał takie miejsca i żywił do nich dziwny sentymenty. Cieszył się również na myśl, że miasto jest na południowej części krainy.

Cara również tu zawitała. Zza krzaków patrzyła na ciemnego basiora, wysoka wadera, o fioletowych ślepiach. Nie wyglądał na groźnego, awanturniczego czy zaczepnego. Jednak nie wiedziała, czy wyjść z ukrycia czy nie. Póki stała nieruchomo, prawie nie sposób było ją dostrzec. W końcu westchnęła i wyłoniła się z krzaków. Przeszła tuż obok wilka, jednak go nie dotknęła. Przeszła, jakby go nie było i szybko się napiła, by zaraz odejść kilka kroków. Zmierzyła wilka spojrzeniem swoich fioletowych ślepi i usiadła.
-Witaj.-odezwała się swoim dźwięcznym, pięknym głosem.

Wadera najwyraźniej w świecie zasnęła, ponieważ... no bo tak. A on jest tym co powinien oceniać innych. Jednak uśmiechnął się do śpiącej wadery ciepło i odszedł cicho. Nie mial za bardzo co ze sobą zrobić. Ani gdzie iść ani gdzie zostać. Życie jest długie, a poza tym szkoda go na siedzenie w miejscu i nic nie robienie. Ale co to za życie? Westchnął w duchu będąc już daleko od altany i wadery.

z.t.